Михайло Гайдук зоз свою супругу Драґану до Канади одлучел пойсц пре исту причину як и векшина у поствойнових часох, та их нєизвесносц, еґзистенция… нагнала 2000. року шицко „пререзац” и порушац процес за одход до тей, за велїх, „обецаней жеми”.
Михайло Гайдук, родом зоз Руского Керестура, пред тим як пошол до Канади робел у Центру за социялну роботу у Суботици, а потим прешол до Заводу за тарґовище роботи. Преход на канадску систему роботи му нє спаднул чежко, напроцив, гвари:
– У Канади сом почал робици на роботох у хторих такой видзиш резултат своєй роботи, док ми то у Сербиї барз хибело. Ту бул нєдостаток пенєжу корень каждого проблему. После одредзеного часу похопиш же твоя робота почина трациц смисел, понеже є директно повязана зоз людску еґзистенцию, хтора у тедишнїм чаше була на барз нїзким уровню. – толкує наш собешеднїк.
По приходу до Канади, його перша „озбильнєйшаˮ робота була робота з людзми и дзецми з окремнима потребами, а у тей обласци социялней защити здобувал искуство полни 10 роки.
Помоц тим котрим є найпотребнєйша
З початку Михайло, иншак по фаху психолоґ, робел перше у колективним доме у хторим пребуваю особи з окремнима потребами, после даскелїх рокох прешол за нїх орґанизовац дньово програми и рижни активносци, а потим прешол на роботу у хторей давал потримовку родичом чийо дзеци були з окремнима потребами.
– Бул сом особа хтора родичом помага кед, поведзме, ишли на розгварку зоз социялним роботнїком, зоз дохтором, лєбо сом давал информациї кед дакому требало средства за даяки интервенциї, опрему, находзели зме донациї. После того искуства, прешол сом робиц до державней школи до Ванкуверу, як едукативни асистент. Там шицки школи инклузивни. У єдним оддзелєню єст даскельо дзеци зоз окремнима потребами. Єст тих хтори функционую на висшим уровню, а єст и тих хторим потребна векша помоц. Мнє то була барз интересантна робота – приповеда Михайло и предлужує подробнєйше далєй:
– Поведзме, мал сом єдного школяра хтори бул таки комплексни же нїхто нє знал цо зоз нїм робиц. Бул на спектруме аутизму, а мал и проблем зоз менталним здравйом, и нє бешедовал. У цалей класи були лєм ми двоме. З початку, кед би пришол до школи, ми би мушели цалком заврец школски дзвери, бо би ше дакеди цалком зоблєкол и скакал доокола. После трох мешацох роботи, ми двоме на автобусу ишли на базен, без даяких проблемох и то було барз вельке напредованє. То тото цо ми дава найвекшу мотивацию робиц. Кед видзим же мой труд и робота видлїви и даваю резултат – визначує Гайдук.
Ище даяки час ше наш собешеднїк затримал у просвити як социялни роботнїк у єдней алтернативней штреднєй школи до хторей ходзели школяре хтори иншак, пре рижни приватни причини нє закончели школу, а потим ше му указала нагода помагац имиґрантом, фамелийом хтори ше приселюю до Канади, дзе є и тераз заняти.
– Ту ше отворело место за тих хтори бешедую по русийски. Углавним робим з тима цо приходза зоз Русиї, з бувших Совєтских републикох, алє и з тима цо приходза з других державох. Нас єст 24-еро, подзелєни зме по язикох, а моя улога дац потримовку имиґрантом же би ше знашли у Ванкуверу. Найвецей дилеми и питаня по приселєню звичайно маю родичи хтори ше приселєли з дзецми и прето зме положени до школох, гоч я нє робим у настави. Даєдни родичи нє бешедую по анґлийски и вец ше им помага комуниковац зоз школу, учителями, директорами, даваме им информациї о рижних програмох и попустох за дзеци и подобне. Моя робота углавним теренска, понеже робим по шицких школох у Ванкуверу, хторих єст прейґ сто – приповеда Михайло.
Танцовац док ше патики нє подру
А Михайло Керестурцом познати и як дакедишнї активни член фолклорней секциї и страствени любитель танцу. У Сиверней Америки, як нам бешедує, єст активни танєчни рух под меном „International folk dancers” у хторим ше сходза танєчнїки хтори танцую традицийни, интернационални танци, а хторому припада и Михайло.
– Ми функционуєме так же направиме список танцох и танцуєме, так як дакеди, шицки вєдно. И тоти цо знаю, и тоти цо нє знаю. Тоти цо знаю водза тих цо нє знаю. Прешлого року сом пошол першираз на єден камп хтори орґанизовала орґанизация Восточно-европски центер фолклору, у Ню Йорку. Камп тирвал тидзень и то за мнє було барз моцне дожице. У єдним дню було шейсц блоки рижних активносцох. Я ходзел учиц гречески и болгарски танци, а зоз болгарским оркестром сом учел и грац на кавали. Кажди дзень после годзинох зме танцовали, и так цали тидзень. После трецого дня ми ше подарли патики од танцованя – здогадує ше през франту Михайло и визначує же на тим танєчним кампу здобул тельо знаня же го и тераз преноши далєй:
– Там сом вельо научел и тото знанє тераз преношим нашим танєчнїком у Ванкуверу. У Канади людзе отворенши за нови ствари, нїхто нє осудзує и нє преценює нїкого. Там нєт видзельованя, хто лєпши хто нє, там шицки знаю вельо койчого о рижних културох. До нашей танєчней ґрупи ходза людзе хтори по походзеню зоз Америки, Китаю, Израелу, Индонезиї, Латвиї, Мадярскей…. и шицки приходза прето же любя танциовац жридлово танци зоз балканских просторох. То права мултикултуралносц – поентує Михайло Гайдук свою приповедку о живоце у тей жеми.
Активни и у рускей заєднїци
Михайло, пред тим як пошол до Канади, бул винїмково активни у културним живоце нашей рускей заєднїци. Як шпивач 1991. року достал чобольов на „Червеней ружи”, а єднак успишни бул и у танцу, ґлуми, граню и рецитованю. Накадзи ше преселєл до Нового Саду, з активносцами предлужел и у „Маткиˮ, а потим бул єден од успишних ораґанизаторох Дружтва Руснацох у Суботици.
